Οι δεκαπέντε μέρες που θα κρίνουν το μέλλον της Καστοριάς!

Του Ιωσήφ Χατζητιμοθέου

Δεν πάει πολύς καιρός από την ολοκλήρωση των Ραγκουτσαρίων, ένας θεσμός που μου δημιουργεί συνειρμικά αρκετές σκέψεις και μ’ αναγκάζει να αναπολώ αρκετές καλές στιγμές, απ’ όσες τουλάχιστον πρόλαβα να ζήσω παρακολουθώντας αυτή την ομάδα.

Πρώτη και κύρια, εκείνη η Τετάρτη ανήμερα του Αγίου Ιωάννη, στις 7 Ιανουαρίου του 2004 όταν και όντας μόλις στα σκάρτα δεκατρία μου έβλεπα μαζί με κάποιους συνομήλικους στο κατάστημα ΠΡΟ-ΠΟ στη Μητροπόλεως, μια άσημη ομάδα με κόκκινες προς το πορτοκαλί φανέλες να στέλνει στο καναβάτσο τον μεγάλο ΠΑΟΚ, τον δικέφαλο του βορρά όπως τον αποκαλούν!

Και λέω άσημη, διότι έτσι μας μεγάλωσαν…κανείς μεγαλύτερος δεν μίλησε στη δική μας γενιά, στη γενιά του ’90 τι σημαίνει Καστοριά, ποια ήταν η πρώτη επαρχιακή ομάδα που κατέκτησε το Κύπελλο Ελλάδος! Κανείς απολύτως δεν μπήκε στον κόπο να μας ανιστορήσει για τα δέκα χρόνια παρουσίας που είχε αυτή η ομάδα στην Α’ Εθνική, για το ξερό γήπεδο που υπήρχε στο κέντρο της πόλης και για εκείνη την ομάδα που έκανε τους πάντες να ζουν και να αναπνέουν για αυτής τις δεκαετίες του ’70 και του ’80.

Μια δεύτερη στιγμή που μου έρχεται συχνά πυκνά στο νου, είναι εκείνη της 29ης Δεκεμβρίου του 2004 λίγο νωρίτερα μεν χρονικά αλλά με έντονο το στοιχείο των Ραγκουτσαρίων, όπου η νεοφώτιστη τότε στη Β Εθνική ομάδα της Καστοριάς, σωστό καμάρι της πόλης, αγωνιζόταν με τον Ακράτητο. Η αναμέτρηση είχε γίνει Σάββατο, υπό πολικές θερμοκρασίες, κάτι που όμως ελάχιστους απασχόλησε και παρ’ ότι ο αγώνας μεταδιδόταν από την τηλεόραση η παρουσία του κόσμου ήταν κάτι παραπάνω από μαζική και η ατμόσφαιρα, παρά το αποτέλεσμα της ισοπαλίας, ανατριχιαστική μιας και κάποια στιγμή στο γήπεδο έκανε την εμφάνιση της μια ορχήστρα με χάλκινα μετατρέποντας το γήπεδο σε…μπουλούκι!

Όλα αυτά μου έρχονται στο μυαλό και φθάνω στο σημείο να αναρωτιέμαι: ‘’Πως φτάσαμε έως εδώ;’’ Κι αυτό, γιατί επτά χρόνια μετά από τις παραπάνω στιγμές και έχοντας ζήσει αρκετά ευχάριστα αλλά ακόμα περισσότερα δυσάρεστα μ’ αυτήν την ομάδα, σε μια βόλτα που πραγματοποίησα την τρίτη ημέρα, κατά την παρέλαση, των Ραγκουτσαρίων φοβάμαι πως διαπίστωσα πως το τέλος είναι κοντά…

Κι αυτό, γιατί την ώρα που η ομάδα της Καστοριάς ταξίδευε για την Αλεξάνδρεια μόλις με δώδεκα ποδοσφαιριστές, δίχως προπονητή και μόλις με δυο διοικούντες ( θα πρέπει να γυρίσουμε πάρα πολύ πίσω στην ιστορία του συλλόγου για να βρούμε ανάλογη στιγμή, αν έχει υπάρξει ποτέ τέτοια) ολόκληρη η πόλη ζούσε στο δικό της ρυθμό, κανένας από τους απλούς ανθρώπους μέχρι και τους τοπικούς άρχοντες δεν φάνηκε να χαλάει το κέφι του επειδή η ομάδα της πόλης θα έγραφε μια μαύρη σελίδα στην ιστορία της.

Επιστρέφοντας από την παρέλαση και μετά τη λήξη του παιχνιδιού στο οποίο η ομάδα γνώρισε την ήττα με 2-0, η απόφανση ήταν : ‘’Ως εδώ ήμασταν…’’

Ώσπου, την επόμενη ημέρα βγήκε η είδηση πως ο Πρόεδρος της ομάδας, ο κ. Αχιλλέας Σταμούλης επέστρεψε και πάλι στην καθημερινότητα της ομάδας, την οποία και είχε αφήσει για τους δικούς του λόγους κατά τη διάρκεια των εορτών προκαλώντας την αβεβαιότητα και την ανησυχία του κόσμου.

Η παραπάνω, λοιπόν, είδηση μ’ οδήγησε στην σκέψη πως ‘’Ίσως να μην τελείωσαν όλα, ίσως να υπάρχει μια τελευταία ελπίδα και πιθανότητα σωτηρίας.’’ η οποία ενισχύθηκε περισσότερο από την αναβολή της αναμέτρησης κόντρα στην Κοζάνη λόγω δυσχερών καιρικών φαινομένων.

Προπονητές σίγουρα δεν είμαστε, πόσω μάλλον παράγοντες και τεχνοκράτες του ποδοσφαίρου. Η κοινή λογική, όμως, λέει πως η ομάδα μαζί και με το ρεπό της επόμενης Κυριακής, έχει μέχρι τον επόμενο αγώνα με αντίπαλο τη Νάουσα, ένα κενό διάστημα δεκαπέντε ( 15) ημερών κατά τις οποίες ο πρόεδρος θα έχει την ευκαιρία να ‘’ταράξει τα λιμνάζοντα νερά’’, να σώσει την παρτίδα για τη φετινή περίοδο και να διαφυλάξει το κύρος και την υστεροφημία του.

Εκφράζοντας καθαρά προσωπικές πεποιθήσεις και τίποτα περισσότερο θεωρώ πως πέντε είναι οι άξονες που χρήζουν ειδικής επιμέλειας:

1. Προπονητής: Θα πρέπει να είναι κάτι παραπάνω από πρωταρχικό και εκ των ουκ ανευ το ζήτημα του προπονητή στην ατζέντα του Προέδρου, ειδάλλως όλα τα υπόλοιπα μένουν άνευ νοήματος. Χαρακτηριστικά όπως το να εμπνέει σαν προσωπικότητα, να προκαλεί το σεβασμό σαν άνθρωπος και να εγγυάται την αγωνιστική μεταμόρφωση του ποδοσφαιρικού τμήματος υπάρχουν σε ουκ ολίγους τεχνικούς της περιοχής μας και κρίνεται σκόπιμο να αποφύγουμε την ονοματολογία για ευνόητους λόγους.

2. Κλίμα στο ποδοσφαιρικό τμήμα: Αναμφίβολα, οι ποδοσφαιριστές έχουν επηρεαστεί από όσα ακούγονται, γράφονται και λέγονται με αποτέλεσμα κάποιοι να έχουν σκεφτεί ήδη να ‘’πηδήξουν’’ από το καράβι... Προς αυτήν την κατεύθυνση, λοιπόν, ο Πρόεδρος καλείται να δώσει ιδιαίτερη βαρύτητα προβαίνοντας σε ενέργειες που θα ενδυναμώσουν το κλίμα μεταξύ των ποδοσφαιριστών.

3. Μεταγραφική ενίσχυση: Στις προπονήσεις της ομάδας δίνουν το παρόν περίπου στους 16 ποδοσφαιριστές, ενώ 3-4 ακόμα για διαφόρους λόγους ο καθένας προσέρχονται στους αγώνες. Αν θέλουμε, λοιπόν, να πιστεύουμε πως η ομάδα θα παρουσιαστεί μεταμορφωμένη στους 20 αγώνες που απομένουν, τότε ο Πρόεδρος καλείται να προβεί στην ενίσχυση έμψυχου δυναμικούς με τέσσερις τουλάχιστον ποδοσφαιριστές ( ένας σε κάθε θέση) που θα μπορέσουν να προσφέρουν άμεσα τις υπηρεσίες τους.

4. Ενεργοποίηση των ανενεργών ποδοσφαιριστών: Όπως αναφέρουμε και σε προηγούμενο μας άρθρο, τουλάχιστον τρεις ποδοσφαιριστές ( Λιόντος, Ντίσιος, Αμπαζής) μπορούν να αποτελέσουν τρεις πολύ καλές εσωτερικές μεταγραφές.

5. Συνεργάτες: Μικρή σημασία έχει στην παρούσα φάση η αναζήτηση ευθυνών για την απομάκρυνση ανθρώπων που προσέφεραν τα μέγιστα στον σύλλογο, όπως ο τέως αντιπρόεδρος κ. Ιωάννης Μιχάλτσες. Πλέον, αυτό που καίει είναι να βρεθούν άνθρωποι, της απόλυτης εμπιστοσύνης του Προέδρου, οι οποίοι και θα δώσουν άλλη πνοή στην ποδοσφαιρική οικογένεια της Καστοριάς.

Έχοντας την πεποίθηση ότι ο Πρόεδρος της ομάδας, ο κ. Αχιλλέας Σταμούλης δεν βρέθηκε τυχαία σ’ αυτή τη θέση θεωρώ ότι θα έχει σκεφτεί όλα παραπάνω αλλά και ακόμα περισσότερα, πριν και καλύτερα από μένα.

Άλλωστε, όπως όλοι μας έτσι κι ο Πρόεδρος θα κριθεί εκ του αποτελέσματος των πράξεων του. Στην τελική ότι και να λέμε και να γράφουμε εμείς δεν δεσμεύουν κανέναν…Απλώς, αντί επιλόγου θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας το εξής:

Έτυχε, πριν από μερικές ημέρες, να βρω ένα πρωτοσέλιδο μιας αθλητικής εφημερίδας από το 2004 στο οποίο ο Ντέμης Νικολαϊδης δήλωνε ‘’Δεν υπογράφω την καταστροφή της ΑΕΚ’’. Αμέσως, μου ήρθε στο μυαλό η στιγμή που ο Πρόεδρος μας, ο κ. Αχιλλέας Σταμούλης μου εκμυστηρευόταν σε συνέντευξη για το Kastoria-FC News με τα ίδια ακριβώς λόγια την πρόθεση του να μην υπογράψει το τέλος της Καστοριάς στο ενδεχόμενο της απορρόφησης της από την έτερη ομάδα της πόλης, τον Κάστορα.

Δεν θα μπω, λοιπόν, προς το παρόν στη διαδικασία να παραλληλίσω τους δυο ισχυρούς άνδρες, απλώς θέλω να πιστεύω πως ο κ. Σταμούλης δεν θα ξεχάσει την υπόσχεση του…!